نقل است که می‌گویند: پادشاهی ظالمی بود و وزیر زیرکی داشت. روزی پادشاه در راستای اهداف ظالمانه خود، با وزیرش مشورت کرد. وزیر، دستورات شاه را فهرست کرد و یک مورد را به آن افزود و برای شاه خواند: 1.افزایش مالیات 2.کاهش غلات 3.عدم امکان تحصیل رعیت 4.مردم حق ندارند دست در بینی‌شان بکنند!
پادشاه به خاطر گزارۀ آخر، از دست وزیر خود عصبانی شد اما وزیر به او گفت که اجازه دهد این دستور را به همین شکل به مردم ابلاغ کند و شاه، آرامش خاطر داشته باشد.
هنگامی‌که مردم با دستورات جدید شاه مواجه شدند، جوش آوردند و به خیابان‌ها ریختند. مردم به نشانۀ اعتراض دست در بینی‌شان می‌کردند و خواستار لغو دستور آخر بودند. پادشاه از هرج و مرج به وجود آمده، خشمگین شده بود و وزیر را احضار کرد. وزیر گفت که با رأفت شاهانۀ خود، دستور آخر را پس بگیرید. وقتی پیام به معترضین رسانده شد، بسیار خوشحال شدند و از شاه مهربان تشکر کردند!
اگر امروز، واضعان اسناد پارسی بودن خلیج‌فارس زنده بودند، بدون شک، بیش از آن‌که نگران نام‌های جعلی خلیج‌فارس باشند، برای مصائب برجام می‌گریستند. مردمی که برای نام‌های بی‌شناسنامه دریای پارس، سینه می‌زنند، برای تصویب برجام در بیست دقیقه کجا بودند؟ این‌که عضو ارشد مذاکره‌کنندۀ هسته‌ای، جاسوس از آب درآمد، هتک حرمت خون شهدایی نبود که برای دفاع از وطن شهید شدند؟ بازی با افکار عمومی و رونمایی از هیچ‌ترین دست‌آوردهای برجام، سخیف‌تر از نام جعلی گفته‌شده در اراجیف ترامپ نیست؟ امنیت خلیج‌فارس، مرهون نیروهای دریایی سپاه و ارتش است امّا سؤال اینجاست که بی‌فرجامیِ برجام شاهکار کیست؟